# kraamtijd #intuïtie #ouderschap Hier lig je dan in mijn armen. Mijn kind. Nee niet míjn kind, ik weet het wel . Kind van God. Kind van de Aarde. Maar zal ik dan gewoon nu even God en Aarde voor je wezen? “It takes courage to say yes to rest and play in a culture where exhaustion is seen as a status symbol” – Brené Brown We leven in een nooit-genoeg-maatschappij waar beter, sneller en méér tot de top gedreven worden. We maken het graag ingewikkeld. Berusten op externe liefst wetenschappelijke ‘wijsheid’ om te weten wat we zouden moeten doen of hoe het hoort te zijn. Onze lichamen zijn niet sterk genoeg, we hebben vanalles ontwikkeld voor aandoeningen die we nog niet hebben. We hebben tabellen en curves nodig om te checken of we nog ‘gemiddeld’ genoeg zijn. Zoeken naar trucjes en tips om toch maar binnen de lijntjes te lopen van ‘het aanvaardbare’. Wie zichzelf niet te pletter werkt, heeft op z’n minst 3 hobby’s en steekt iedere vrije momenten vol met schermen of is nooit echt tevreden met wat er is. We vullen het gevoel van tekort op met materie en mind. Meer hebben en meer weten. Maar het echte tekort ligt in onze binnenwereld.
De yin van de nacht, de inkeer, de zelfreflectie, de stilte werden opgeofferd. Wat maakt ons toch zo bang van het donker, de stilte en de eenzaamheid? Ze tonen ons wat er in ons leeft. Het artificiele licht als afleiding van daar waar ons innerlijke licht op wil schijnen. “Kijk dan naar me”, schreeuwt de pijn, “hou me vast” huilt het verdriet, “duw me toch niet weg” smeekt de woede. Al die delen van onszelf die we ongemakkelijk vinden vragen eigenlijk om geïntegreerd te worden, gedragen door ons hart, onze liefde, de puurheid van onze ziel. Ze vragen om gevoeld te mogen worden, maar zonder de veilige en moederlijke bedding van ons lichaam en de wijsheid van ons hart is de pijn ondraaglijk. Moederschap is pijnlijk. Als je de natuurlijke flow volgt dan is het allemaal aanwezig en is het in wezen eenvoudig. Kijk naar andere culturen. Alle culturen die nog hun traditonele manier van leven behouden hebben tonen ons dezelfde gebruiken. De kraamvrouw wordt verzorgd, ze krijgt aangepaste voeding, ze wordt geëerd in dit bijzonder moment in haar leven. Ze bracht namelijk net een ziel vanuit de sterren naar de Aarde, dat maakt dat ze nog half tussen Hemel en Aarde bevindt wat de nodige omzichtigheid vraagt zodat ze samen met haar baby terug op Aarde kan landen. Het kind bouwt zo een veilige spirituele verbinding. Vanuit het Al kan het landen in zijn aardse lijfje in de liefdevolle armen van de moeder en die van de gemeenschap. Zo fragiel is deze eerste levensfase van de baby: zijn relatie tot Hemel, zijn hart in verbinding met zijn ouders en zijn Aarde-lichaam krijgen in deze periode de eerste imprint. Hoe het kind ook ter wereld komt, de moeder krijgt hier een hele intense ervaring van het levensmysterie. In haar aanwezigheid, in haar lichaam, in haar hart vormde zich een nieuw leven dat nu onlosmakelijk met haar verbonden blijft. Ze kreeg er een kindje bij maar verloor ook wat: haar oude zelf. Het vraagt tijd en tranen voor dit went: een nieuwe dynamiek in de relatie, de moederrol die alle andere rollen overmeestert, haar tijd die gereduceerd werd tot misschien heel even alleen in de douche, haar lichaam dat nog nabloed en pijn doet. Hier wordt ook wel van moederrouw gesproken. En moederrouw is rauw. Niets is nog hetzelfde, haar lijf, haar tijd, de relatie niet. Uitgekleed uit haar oude gedaande, bevindt ze zich nu in een tussenfase, tussen haar oude ik en de vernieuwde vrouw die wordt geboren. Naakt en kwetsbaar in haar lijf, in haar emoties, in haar gedachten. Moe door de nachten, het huilen, de twijfels, het niet-weten. En juist daar, in het aanvaarden en het leren leven met het niet-weten, schuilt de doorbaak. Daar in de diepte van haar Zijn en haar lichaam dat zich even niet meer in de wereldse-tijd bevinden, maar in de verticale tijdsbeleving van het Hier en Nu, onvtangt zij het gevoel van Weten. Ze wordt gedwongen om te voelen en te weten, voorbij de gedachten. Weten heeft weinig met denken te maken. Denken overweegt, is duaal, twijfelt. Een diep gevoel van weten rijst op uit het lichaam. Ze weet het in haar hart, in haar buik. Ze luistert nu. En zo hoort ze de stem van haar baby. Hier bouwt ze stap voor stap, stem voor stem, aan haar zelfgevoel als moeder. Ontdekt ze deze kracht niet dan zal ze blijven twijfelen, blijven zoeken buiten zichzelf in boeken en in tabellen naar hoe ze de pijn van haar baby kan oplossen. Of dwaalt ze steeds verder af van haar hart, haar baby en het leven, waar ze terecht komt in het niets buiten haar lichaam en buiten de realiteit. Een bijzonder delicaat moment! De 3 pijlers Het volgen van de natuurlijke noden, van hoe de dingen van nature in elkaar zitten, is van enorme waarde in deze periode. Wanneer we dit respecteren wordt de kraamtijd eenvoudigweg gereduceerd tot 3 pijlers: Rust, warm(t)e en liefdevolle zorg, ondersteuning. De moeder krijgt de tijd om te rusten, alle huishoudelijke taken worden van haar overgenomen en dit gedurende minstens 6 weken. Zowel lichamelijk als mentaal, emotioneel en energetisch wordt ze ‘warm gehouden’ met warme en zachte voedende maaltijden, met liefdevolle zorg voor haar lichaam door middel van massages en bodywork, met een luisterend en begrijpend oor dat geen ongevraagde adviezen oplegt. Er wordt voor haar gezorgd door een omgeving die haar noden respecteert en weet dat ze op die manier ervoor zorgen dat zij haar noden kan voelen. Ze opende zich helemaal om de ziel van het kind te ontvangen en in de wereld te brengen en ze opende haar lichaam om het op aarde te zetten. Het sluitingsproces zowel fysiek als energetisch verloopt langzaam, maar met de juiste ondersteuning zal ze haar lichaam stilaan terug voelen en bewonen. Ze ontvangt het vertrouwen uit haar omgeving die weet dat als ze zorgvuldig en liefdevol omringd wordt, ze haar stem en die van haar baby zal horen. Wanneer ze niet hoeft na te denken over de huislijke taken, ze haar aandacht niet in het veld van wereldse bezorgdheden hoeft te verdelen, ze zich enkel om haar herstel en de zorg voor de baby hoeft te bekommeren, kan ze haar aangeboren wijsheid voelen opborrelen en zal ze weten hoe te moederen. Superwoman Veel vrouwen zijn echter al lang afgedwaald en hebben het moeilijk om hun oorspronkelijke noden nog te herkennen. Gevangen in het beeld van “superwoman can do it all” zijn ze pas tevreden als ze weer eens een grens overschreden hebben, de dag vol geboekt staat en alles volgens plan verloopt. Opgesloten in de mentale perceptie van hun bestaan waar alles onder controle lijkt. Wat gebeurt er dan wanneer een vrouw zo de kraamtijd ingaat en plots de leegte in haar lichaam voelt die de gebaarde baby achterliet, geconfronteerd wordt met de rollercoaster aan emoties en de onzekerheid van het niet-weten? Ze is overtuigd dat ze vanalles ‘zou moeten’, veel meer dan ze eigenlijk aankan, wat zich later zal wreken op haar gezondheid. Ze leeft volgens wat ze denkt dat haar omgeving van haar verwacht. En onze omgeving, de maatschappij, verwacht heel veel van pasgeboren moeders: dat ze na 3 maand weer beginnen te werken, dat ze na 2 weken het kan redden zonder haar partner, dat ze massa’s kraambezoek ontvangt en zelf bedient. Maar dit zijn geen natuurlijke noden, dit zijn vervormde maatschappelijke gewoonten waar de kraamvrouw door lijdt. In onze maatschappij onderschatten we de behoefte aan rust en herstel. Niets is ooit genoeg en rust is het eerste dat moet worden opgeofferd. Een ‘i-can-do-it-all-supervrouw’ zal niet uitreiken voor hulp, laat staan er echt van kunnen genieten om ze te ontvangen. Ze zal zich schuldig voelen en liever zichzelf opofferen. Hoe dit te veranderen? Het begint met het heroriënteren van onze geest en het vervangen van oude overtuigingen van 'nooit genoeg' met het begrip dat herstel meer dan genoeg is. Ons grootste obstakel is ons geloofssysteem!! (1) Dit beeld van tekort maakt dat we steeds buiten ons zoeken maar zo blijven we afhankelijk van de buitenwereld voor bevestiging en een op-een-voldoening-lijkend-gevoel van goed-doen. Binnen-in zoeken, waar begint dat? Dat begint bij een gevoel van vrede, veiligheid en een thuis vinden in ons lichaam. Ons lichaam, onze thuis Wij moderne mensen zijn door de eeuwen heen de waarde van het lichaam als ons belangrijkste voertuig voor onze levensvonk vergeten. We begonnen het lichaam als vanzelfsprekend te beschouwen en verhuisden naar ons hoofd en de wereld. Weg van de natuur en onze menselijke natuur. Eens ons lichaam weer een veilige thuisbasis wordt, kan de monkey-mind eindelijk tot rust komen, hoeft er veel minder, kan eenvoud weldaad worden. Het begint met het eren en aanraken van de schoonheid en levendigheid in het lichaam waarin we kunnen thuiskomen ondanks alle moeilijkheden in ons leven.(2) Het begint bij het gevoel dat er naar je ware noden geluisterd werd als kind, dat je emoties niet onderdrukt werden en je een gezonde omgang met grenzen meekreeg: zowel die van jezelf als die van anderen. Het begint bij het respecteren van je lichaam in je eerste seksuele ervaringen als jonge vrouw. Bij het waarderen van je vrouwenlichaam met zijn natuurlijke vormen en onvermijdelijke maar o-zo-rijke cyclussen. Het begint bij het mogen baren van je kind op je eigen tempo, vanuit jouw aanvoelen in een omgeving die je keuzes respecteert en ondersteunt. Het begint bij een vise op het lichaam als uitdrukking van de ziel, niet als product van een celdeling of een samenstelling van onderdelen. Het is niet het lichaam dan ons vormt, maar wij die het lichaam vormgeven doorheen heel ons leven. Steeds weer en meer ‘mens in wording’. “Ik vind het wonderbaarlijk dat als ik mijn aandacht richt op mijn zintuigstelsel, ik in een direct weten kom met een universele intelligentie. Direct weten is, anders dan denken, een promaire perceptie die vanuit verschillende breinen boodschappen verstuurt, waaronder het cellulaire brein, de onderbuik, het hart, de psoas. Hoewel we ons denken kunnen observeren,is directe perceptie een op de zintuigen gebaseerd gesprek binnen levens weefsel. Vaak lijkt het of mensen geen toegang hebben tot dit directe weten, maar wat ze missen is vertrouwen in het terrein waardoor ze al vlug naar een routekaart of leiding buiten zichzelf zoeken.”– Liz Koch (3) artikel geschreven door Kathlien Bridoux > Niets van dit artikel mag kopiëerd worden zonder toestemming te vragen aan de auteur < Verschijnt in november 2021 in het Pure Child Magazine bronvermelding: (1) The firts fourty days – Heng Ou (2) Dirk Oellibrandt – Life Projects (3) Liz Koch – Psoas, de spier van de ziel Comments are closed.
|
