#ouderschap #verschillende rollen #vaders In het ochtengloren van de aankondiging klinkt het vage lied van een zoon of dochter. Is er een mooier loflied dan het Leven doorgeven? Hoe doen vaders dat en wat doet het met hen wanneer zij van mannen tot vaders worden geweid? Een verkenning in hun rol, een belangrijke rol, onoverkomelijk betrokken aan de zijlijn van hun existentiële ode. De vrouw schenkt haar lichaam aan het groeiende kind en is vanaf het prille begin in dienst van de baby. In de mainstream media zie ik wel eens berichten van mannen die beleven dat de vader, na zijn bijdrage bij de verwekking, slechts van een afstand kan toekijken. Hij kan zich hoogstens toewijden in het zich verzekeren dat moeder – en dus ook de baby in de buik – niets te kort komen en het goed maken. De verbinding tussen vader en kind in wording is hier nog niet fysiek maar de ontdekking van elkaar verloopt reeds volop op subtiel niveau. Als mannen en vrouwen hun gevoeligheid niet ontwikkeld hebben kunnen zij inderdaad gewoon wachten tot de fabriek zijn werk gedaan heeft en de baby er uit komt. Hechting begint echter reeds lang voor de geboorte! De aanwezigheid van de energie van de vader voedt het kind in zijn ontwikkeling, ook al in de buik. Voor wie deze gevoeligheid wél ontwikkeld heeft is ten eerste de komst van een baby al geen verassing. Doorheen verlangens, dromen, voorgevoelens en subtiele signalen heeft de ziel op komst zich al kenbaar gemaakt en hebben de ouders de innerlijke lokroep naar een volgende levensfase gevoeld. De aankondiging van deze volgende ontwikkelingsfase kan je omarmen of er op reageren met alle mogelijke varianten van weerstand bieden of bevriezing. De man doorloopt dan vaak in deze fase zijn pre-vaderstress en zal geneigd zijn om in vecht- en vluchtreactiepatronen te schieten. Wanneer er weerstand zit op het meegaan in deze stroom van het leven die een volgende fase aankondigt, zal dit zich bij de aankomende vader onder andere uiten in de angst om zijn vrijheid te verliezen en meer opgeëist te worden binnen het gezin, de –vaak onbewuste- angst dat zijn partner het kind nu op de eerste plaats zal zetten en hij zijn plek naast haar zal verliezen en hun relationeel leven als koppel hieronder zal lijden, angst voor afhankelijkheid van anderen naar hem toe, angst voor de verantwoordelijkheid en het geconfronteerd worden met de verwevenheid van een gezin waarin elke actie of beslissing invloed heeft op de andere leden van het gezin. Tijdens de zwangerschap is de rol van de vader het creëeren van een kader, een ruggegraat, waarin de vrouw haar bescherming kan vinden ; ondersteuning bieden in de praktische en huishoudelijke zaken vooral wanneer zij zware fysieke taken niet meer op zich kan nemen. Vroeger stonden de andere vrouwen van de clan/familie hiervoor in, zij hielpen en ondersteunden elkaar. Tegenwoordig, door het wegvallen van de gemeenschap komt steeds meer op de schouders van het koppel – als hoeksteen van onze maarschappij - terecht. De vader in zichzelf Wat betekent het voor een man om deze nieuwe rol op zich te nemen? Enkele aspecten van het man-zijn zullen door het vaderschap de kans krijgen om ruimer beleefd te worden. Het aankondigende vaderschap confronteert de man met de zoektocht naar de vader in zichzelf. Om de oervader-energie in zichzelf te kunnen ontmoeten komt de man zijn eigen vader tegen. Wat voor een vader heeft hij gehad? Een afwezige of een aanwezige vader? Welke kant van zijn vader heeft hij vooral te zien gekregen? Hoe heeft de moeder met opmerkingen en verwijten het vaderbeeld, en dus ook het manbeeld, van haar kinderen beïnvloed? Het beeld dat de moeder van de vader in zich houdt, beïnvloed het innerlijke manbeeld van het kind. Durft hij man te zijn? Mag hij man zijn? In welke mate probeert de man nog steeds het ideaalbeeld van de man voor zijn moeder te zijn? In hoeverre probeert de man nog om de goedkeuring van zijn vader te krijgen? Of in een meer verdoken manier, in hoeverre zoekt hij nog de goedkeuring door ‘zijn best te doen’ en uit te blinken in zijn maatschappelijke rol. Welke rol speelde zijn vader in het vormen van zijn zelfvertrouwen? In de overgang naar het vaderschap komen deze thema’s nogmaals in de schijnwerpers. Om uiteindelijk zich te verzoenen met de vader – het innerlijke beeld van de vader – en te kunnen accepteren wie hij is en wat hij geweest is, wat hij gebracht heeft. Het bewust eren van de kwaliteiten die hij heeft doorgegeven en de innerlijke zoektocht naar de kwaliteiten die afwezig waren waar er een gemis is rond onstaan, die de man dan alsnog in zichzelf zal moeten vinden. De rol van vaders en moeders in de opvoeding: essentieel verschillend De rol van de vader is essentieel verschillend dan die van de moeder, wat geen verantwoording is voor het dogmatisch bewaken van rolpatronen. Een vader zal instinctief en intuïtief andere neigingen hebben in zijn reacties dan een moeder. Heel zwart-wit gesteld kun je zeggen dat de moeder eerder zal omhullen, beschermen, koesteren, zorgen en de vader eerder imput zal geven tot ontdekking, moed en durf zal stimuleren en vooral iets wil ‘doen’ met zijn kinderen. Een voorbeeld zag ik deze zomer bij vrienden in Italië die net een dochtertje gekregen hadden. Het meisje werd geboren in augustus en buiten was het bloedheet maar de moeder bleef instinctief binnen met het babytje, het mocht geen tocht voelen en zij voelde zich het meest op haar gemak samen met de baby in het hol van haar slaapkamer onder het muggennet. De vader kwam ’s avonds thuis van een dag op de boerderij en nam het meisje mee naar buiten ‘om haar de sterren te laten zien’. Toen de moeder protesteerde zei hij ‘ze is sterk genoeg’. De mannelijke energie geeft richting, is de stuwkracht, de sturing, de doelgerichtheid, de moed en de durf om dat doel te bereiken. Terwijl de energie van de moeder het kind voedt met ontvankelijkheid en koestering, zorg en omhulling, warmte in de diepe stilte van zichzelf. Wat wenst hij over te dragen aan zijn kind? Welke waarden van de mannelijke energie behoren tot zijn specifieke essentie als man en hoe kan hij deze nog verdiepen? Maar ook hoe herbergt hij de vrouwelijke energie in zichzelf en hoe laat hij zich hierin raken, voeden en inspireren in de verbinding met zijn partner? Doorstromen naar een nieuwe fase van bewustwording Vele traditionele volkeren kenmerken overgangen door rituelen, een ervan is de overgang van jongen naar man. Sommigen geloven ook dat een jongen niet vanzelf man wordt, en hiertoe geïnitieerd moet worden. Vele van deze rituelen zijn gekenmerkd door het weghalen van de jongen bij zijn moeder, hem meenemen naar een andere plek, een plek waar hij ontberingen zal moeten doorstaan, nadien kan hij getransformeerd terugkeren naar de stam als man. Hij moet sterven als jongentje en geboren worden als man. De proeven bestaan veelal uit het doorstaan van diepe angsten, het slachten van een dier, het trotseren van pijn. De jongen wordt ingewijd tot man door oudere en wijze mannen. In onze huidige maatschappij kennen we een algemene armoede aan zingeving. Het ritueel is zo goed als verdwenen en we schuiven van de ene in de andere levensfase zonder enige vorm van reflectie en integratie, zonder archetypische onderbouw en zonder de intitatie en doorgave van de wijsheid door rituele voorgangers. De aankondiging van het vaderschap -of de wens tot- kan ritueel ingeleid worden ook in hedendaagse termen. De man zoekt, eventueel samen met andere mannen en/of een wijze voorganger, naar een symbolische expressie rondom zijn afscheid en verwelkoming. Bij het mannelijke archetype hoort ook het vuur en vaak worden dan ook vuurrituelen gebruikt. Zonder de aarde te vergeten, symbool voor het vrouwelijke, dat hem voedt. Symbolisch zal hij dan in de aarde gaan, in een hol of grot of zak hij een tijdje in het duister verblijven om de stille stem van het vrouwelijke in hem te eren. Zo kan hij tot slot stilstaan bij hoe hij zijn mannelijke essentie beleefd en gebruikt heeft in zijn leven en in de verbinding met zijn partner om te komen tot een bewustwording van wie hij is als man en dus zal zijn als vader. Dan weet hij waarom de ziel van zijn toekomstige zoon of dochter specifiek voor hem kiest en welke kwaliteiten hij zal kunnen doorgeven en voeden in zijn kinderen. En zo in het ochtendgloren kondigt een nieuwe bestaan zich aan. Waarin de zon zal opgaan van een nieuwe dag waarin kinderen hun vaders ontmoeten en vaders hun kinderen. Ik vroeg aan enkele mannen wat het VADER WORDEN met hen gedaan heeft: “Een diep gevoel van vervulling maar ook van kwetsbaarheid. Niets is nog belangrijker dan mijn kinderen.” - Jeff “Wanneer mijn eerste zoon geboren werd en ik hem voor het eerst in mijn armen hield, voelde ik hoe een warmte heel mijn lichaam en hart innam. Ik heb ontdekt wat liefde is! De enige liefde die puur en eeuwig is. Toen hij kort daarna overleed, is een deeltje van mij gedoofd. Wanneer mijn tweede zoon geboren werd, voelde ik weer deze warmte die mij innam. En sindsdien voel ik dat ik beter voor mezelf moet zorgen. Voordien zorgde ik niet goed voor mijn gezondheid of nam ik veel risico’s op het werk. Nu heb ik mijn gezondheid ernstig genomen, ik besef dat ik er zolang mogelijk moet zijn voor hem en ik ben van plan om van werk te veranderen zodat we meer tijd samen kunnen doorbrengen. Mijn zonen hebben absoluut mijn leven veranderd!” – Michael “Vader worden was een droom die uitkwam. Wanneer ik Elias voor het eerste in m’n armen had was ik totaal de kluts kwijt. Het veranderde mijn leven. Ik zette mijn bedrijf stop en herorganiseerde alles. Ik wou er zijn voor hem. De meeste van mij vrienden hebben oudere kinderen en bekennen dat ze hun kinderen weinig gezien hebben. Sommige mannen zeggen dat de eerste drie jaar hun relatie met hun kinderen zwakjes was en het vooral een moeder-tijd was. Ik ben het daar absoluut niet mee eens. Ik heb een fantastische band met mijn zoon. Ik vind het geweldig hoe Elias met me weet te communiceren. Ik vind het zo fijn om vader te zijn, sindsdien heb ik een nieuwe prioriteit!” - Damien Artikel geschreven door Kathlien Bridoux > Niets van dit artikel mag kopiëerd worden zonder toestemming te vragen aan de auteur < Dit artikel verscheen in het Pure Child magazine van november 2018 Bronnen:
Comments are closed.
|
