#gedicht #ouderschap #poëzie Gisteren. Wanneer de oneindigheid zich eindig maakte in de ervaring van een leven. Zoals de golven die op het strand aanspoelen om dan weer vergeten te worden. Tijdelijk. Onvermijdelijk. Opnieuw. Vulkaan was jij, moeder, die openbarstte in machtige kreten. Lava overspoelde je hart bij die eerste adem. “Mijn kind”, zei ze voor ze overmand werd door bezorgdheid. “Wat als je huilt? Zal mijn lijf dan barsten? Zal ik je tranen kunnen drogen voor ik opgenomen word in die zee van onmacht, oceaan van ongrijpbaar Leven? Wat zal mijn hart krijsen als ik je pijn niet kan temmen?” En zo leerde jij, moeder, je tijgerinstinct te bevrijden van lieflijke onderdrukking. Jij omarmde mij en ik jou in je kwetsbaarheid. Huilend van uitputting vielen we uiteindelijk weer samen in slaap. “Leven,” juichte het leven. “Overleven”, dacht de moeder. Niets ben ik nog van het oude. Enkel nog genot aan mijn borst. “Dorst”, dacht het kind. En zo werd zij verzwolgen van weeën naar golven, van strand naar land en steeds meer bestand tegen de onmacht. Overmacht. Nooit gedacht. Ik sloopte wie je was, doopte je tot nestkoningin van moed en glimlach. Bevrijd van gisteren, van wat worden moet of niet mogen zal. Van nooit en altijd en zie-je-wel. Dapper draag je mij naar morgen. “Zal ik tot eeuwig voor je kunnen zorgen? Je verdriet nu al vergeten, je wonden alvast verzorgen? “ Stampvoetend eis ik jouw kracht. Je geduld. Je volle aandacht. Doordacht plooi ik je hart en ontvouw ik mijn wens in jou. Terwijl de liefde vloeibaar een plek zoekt in de voegen van vergeten dromen, stuwen de kiemen van wat worden wil tegen de muren van jouw vermoedde onmogelijkheid. Duwen, doe ik. “Diep”, dacht het leven. “Zielezwoegen”, zei de moeder. Morgen. artikel geschreven door Kathlien Bridoux > Niets van dit artikel mag kopiëerd worden zonder toestemming te vragen aan de auteur <  Verscheen in maart 2021 in het Pure Child Magazine
Comments are closed.
|
