#opvoeding #ouderschap #emoties #crisis Ze bestaan niet. Toch voeden we hen massaal op alsof ze zouden bestaan. Soms lijkt het zo. Dat ze weldegelijk stout zijn. En dan hebben we heel wat technieken die de één of andere vorm van straffen of belonen inhouden klaar staan die de stoutheid in het kind zullen intomen, beteugelen, omplooien. Om het gedrag van kinderen werkelijk te kunnen begrijpen is wat inzicht nodig in hoe een kind verbonden is met zijn omgeving en hoe zijn zelfregulatie systeem in elkaar zit. Ten eerste is het kind een sociaal wezen dat van nature uit erbij wil horen. Om erbij te horen zal het invoelen en inspelen op wat het in zijn omgeving voelt. Vanuit overlevingsinstinct wil een kind geïncludeerd worden. Kinderen werken dan ook graag mee als ze zich verbonden , betrokken en gerespecteerd voelen. Wanneer een kind niet mee wil in de richting die wij aangeven is er iets aan de hand. Ofwel voelt het kind dat richting niet klopt. Rebellerend gedrag is vaak een uiting hiervan. Je vraagt iets van het kind dat niet in overeenstemming is met wat op dat moment juist of nodig is. Een andere mogelijkheid is dat het kind zich niet gerespecteerd voelt. Dit gebeurt wanneer we het kind in bijzijn van anderen kleineren of kritiek geven, wanneer we zijn emoties bagateliseren (“doe eens niet zo flauw”) of waneer we de emtoies negeren, wanneer we verwijten maken (“jij doet altijd...”) of schuld uitspreken (“door jou ...”) of als we niet tegemoet komt aan zijn noden. Dan keert het zich af van ons en trekt het zich terug uit de verbinding. Wat heeft een kind nodig om zich gerespecteerd en verbonden te voelen? Oprechte aandacht en unieke tijd samen. Het kind heeft het nodig om gezien te worden in wie het werkelijk is, zonder voorbestemd plaatje, om zichzelf te mogen uitdrukken zonder hierbij te voelen dat het vooropgezette plannen dwarsboomt. Het kind heeft tijd nodig (elke dag een uur!), unieke tijd waarin jij als ouder je volledige aandacht schenkt (zonder telefoon in de buurt, zonder TV op de achtergrond), tijd waarin jij helemaal ter beschikking staat van het kind. Wanneer je gedurende een periode die tijd niet kan schenken, probeer het dan in te halen door een dagje uit enkel onder jullie tweetjes waarin je zijn favoriete dingen doet/favoriete eten maakt enzovoort . Probeer ook wanneer je meerdere kinderen hebt, om af en toe unieke tijd te maken voor één kind. Of steek elk kind apart in bed, zodat ze jou even niet moeten delen. Het oudste kind, dat vaak ‘de grote’ moet zijn, heeft hier extra hard nood aan. Hij verloor namelijk zijn ereplekje bij mama en papa met de komst van een broertje/zusje. Inzicht in emoties Wanneer een kind huilt, weerbarstig is of woede-aanvallen krijgt, wil hij hier iets mee uitdrukken. Huilen of tekeergaan kunnen duiden op een behoefte die niet wordt voldaan, zoals honger, pijn of angst. Maar ook aandacht, liefde en begrepen worden. Daarnaast is er ook huilen om spanning vrij te laten. Erken het kind in zijn emotie door nabij te blijven en te vragen en verwoorden wat het voelt. De nood om begrepen te worden is een eerste sleutel in een verbonden crisis waar jullie heelhuids uit kunnen komen. Ga samen op zoek naar wat het kind ervaart en uit dat je het begrijpt. Emoties uiten is heilzaam Huilen en tekeer gaan zijn heilzame processen die de mogelijkheid geven spanning los te laten. Ze helpen ons ons van emoties zoals verdriet, frustratie, woede te bevrijden. Kinderen doen dit automatisch. Ze doen dit via huilen, zo kunnen ze ook aanleiding zoeken om te kunnen huilen (bijvoorbeeld huilen om een gebroken koekje ), maar het hoeft niet altijd via tranen te gebeuren. Opgekropte frustratie kan ook ontladen worden door bijvoorbeeld samen te ravottenen of elkaar eens stevig te kietelen. Controlmechanismen We hebben echter heel wat controlemechanismen ontwikkeld om emoties te onderdrukken. Een huilend of vervelend kind maakt ons onzeker, we voelen onze onmacht. Algemeen gebruikte manieren om emoties te onderdrukken zijn: - oppakken en wiegen totdat het stopt - een tutje (speen) geven, duimzuigen - bagatelliseren (“zo erg is het nu toch ook weer niet”) - afleiden met voeding of een speeltje - afzonderen (“je mag terugkomen als je niet meer huilt”), - toegeven (de tekenfilm dan toch opzetten waar hij om begon te huilen) - straf geven als ze boos zijn of huilen - iets beloven of belonen (bv.: stickertje plakken) als het belooft te stoppen met huilen - een klap verkopen Stel jezelf de vraag: Waarom raakt deze situatie mij? Wat voel ik (onmacht, boosheid,...)? Waar word ik zo ... (boos,...) om? vb: ik heb het al zo druk en dit kan er nu niet bij; ik voel me een slechte moeder als mijn kind overstuur is; ik moet altijd alles alleen doen; toen ik klein was maakte ik hetzelfde mee; ... Twee soorten tranen Wetenschappelijk onderzoek toonde aan dat stresshormonen via tranen worden afgescheiden en daardoor de chemische balast en het stressniveau in ons lichaam zich kan herstellen. Er zijn twee soorten tranen: tranen die door emotie gehuild worden en tranen die door onze ogen worden afgescheiden als reactie op een prikkeling zoals bijvoorbeeld het snijden van een ajuin. In de emotionele tranen vinden we gifstoffen terug die duiden op een stressvolle gebeurtenis, in uientranen niet. Ontdekken waarom je kind huilt, kan je helpen zijn reactie te aanvaarden en zelfs als gezond te beschouwen. Een kind maakt tal van gebeurtenissen mee doorheen de dag die stresserend kunnen zijn. Wees bewust aanwezig als je kind huilt en laat het voelen dat je er bent en het nu even zijn zegje mag doen. Kijk je kind in de ogen en probeer niet het zo snel mogelijk en met onechte uitlegjes, dreigeningen of beloftes over iets in de toekomst zijn huilen te doen stoppen. Zo leer je dat emoties uiten mag en dat je hem of haar nog steeds graag ziet ook als hij of zij boos of verdrietig is. Het kind heeft NU nood om spanning te ontladen en doet dat liefst in jouw veilige nabijheid. Zonder het niet af. Geen time-out stoeltje of straftijd op de gang dus. Stel je voor: je komt thuis na een lange en zware dag, en je barst half in tranen uit bij je partner en die begin te brullen dat je niet zo flauw moet doen, een flinke vrouw moet zijn want anders wil hij straks niet naast je slapen en geeft je de doos koekjes om van je gezeur van af te zijn... hoe zou jij je voelen? Stel jezelf ook even deze vragen: Hoe slaag jij erin je boosheid en verdriet te uiten? Lukt het zonder bang te zijn de liefde van de mensen om ons heen te verliezen? Schaam jij je wanneer je huilt? Hoe reageerden jouw ouders? En hoe reageer jij nu? Omgaan met crisissituaties Het vraagt soms wat diepzeeduiken om de werkelijke reden van een crisis te achterhalen, soms lukt dat niet of is wat er net gebeurde simpelweg de druppel die de emmer deed overlopen. Ga vooral je kind niet wegduwen en erken zijn gevoel door het te benoemen: “Ik zie dat je het moelijk hebt. Kan een knuffel van mama helpen?”, “Je bent boos want eigenlijk wou jij nu heel graag ..., maar dat kan nu niet en je hebt er zoveel zin in. Dat begrijp ik. Ik begrijp dat je het jammer vindt.” “Ik zie dat je dit t-shirt vandaag niet wil aandoen, zullen we dan samen een ander t-shirt zoeken?” (misschien jeukt dat t-shirt of wil hij vandaag een andere kleur aan.) Wanneer het kind zich begrepen voelt, erkend in zijn emotie, voelt het zich door jou gezien. Dat is belangrijk voor hem. Zijn eigen onmacht zal minder groot zijn. Je helpt hem om zijn eigen innerlijke wereld van emoties te vatten én het houdt de relatie tussen jullie positief. Het kind heeft ALTIJD een geldige reden voor wat het voelt. Zijn emotie is NOOIT fout. Moedig een kind niet aan om “flink” te zijn. Wat het ook voelt, het mag er zijn. Wat echter niet wil zeggen dat je aan alles toegeeft wat het vraagt. Om jullie relatie positief te houden is jouw erkenning en aandacht in het moment zelf nodig. Wees je ervan bewust dat wat jij tegen het kind zegt zijn innerlijke stem wordt, het stemmetje waarmee hij zichzelf zal begrijpen en beoordelen. Het kind heeft jou nodig om door de grote wereld en zijn innerlijke wereld te wandelen. We hebben niet voor niets 21 jaar nodig om op te groeien en hebben hierbij goede gidsen nodig. >>artikel geschreven door Kathlien Bridoux<< Niets mag worden gekopiëerd zonder toestemming van de auteur Dit artikel verscheen in het Pure Child magazine van Mei 2019 Bronnen: Aletha Solter – De taal van het huilen Roberta Cavallo – Bimbi Veri Comments are closed.
|
